Για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία - Εκδήλωση μνήμης και τιμής στους αγωνιστές της χούντας και του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Σύνθεση 

του δασκάλου Ηλία Ν. Σμήλιου,

(με βάση παλιότερες επεξεργασίες του έργου του Ευγ. Τριβιζά «Τα μαγικά μαξιλάρια»,

καθώς και ποιήματα, στίχους και κείμενα των Γιάννη Ρίτσου,

Κατερίνας Γώγου, Αζίζ Νεσίν, Λένας Παπά κ.ά.)  

ΘΕΑΤΡΙΚΟ 1

(Ανοίγει η μισή αυλαία και εμφανίζονται ο αφηγητής και η αφηγήτρια)

Αφηγητής: Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που… (σκέφτεται) στα... στα πολύ παλιά τα χρόνια…

Αφηγήτρια: (τον διακόπτει. Ειρωνικά) …στα πολύ παλιά τα χρόνια; Τι θα πει αυτό, παιδάκι μου; Αφαίρεση δεν σου ΄μάθαν στο σχολείο; Πόσα χρόνια; 30;… 40;… 50;…

Αφηγητής: (Όχι πολύ σίγουρος) Αυτό! 50!!! Περίπου δηλαδή… Τέλος πάντων. Συνεχίζω: Στα πολύ παλιά τα χρόνια κυβερνούσε αυτόν τον τόπο ένας φοβερός και τρομερός άρχοντας που τον λέγαν… Που τον λέγαν… Πώς τον λέγαν;;;

Αφηγήτρια: (Ειρωνικά) Πώς το λέγαν ντε;;; Πάει… Δεν θα ξεκινήσει ποτέ αυτό το έργο… (Παίρνει επίσημο ύφος) Μια φορά κι έναν καιρό κυβερνούσε αυτόν τον τόπο ένας φοβερός και τρομερός άρχοντας που τον λέγαν… Αρπατίλαο!

Αφηγητής: Α να γεια σου… Αρπατίλαος! Εδώ το ‘χα… (Χτυπά ένα γκονγκ ή ένα κουδούνι και φεύγει)

(Ανοίγει ολόκληρη η αυλαία. Στη μια άκρη της σκηνής φαίνεται η αίθουσα του θρόνου, στην άλλη δυο θρανία σε μια σχολική τάξη και στο κέντρο τα κάγκελα-κορδέλες της φυλακής. Στην αίθουσα του θρόνου, ο Αρπατίλαος ψάχνει εναγωνίως να βρει κάτι)

Αρπατίλαος: Μα πού είναι; Πού είναι;

Αυλοκόλακας: Τι ψάχνετε μεγαλειότατε ;

Αρπατ.: Τι ψάχνω; Το φτερό από κοράκι, αυτό με το οποίο έγραφα τους νόμους.

Αυλοκ: Γιατί δεν τους γράφετε μ’ ένα άλλο φτερό; Φτερό χήνας, παγωνιού;;;

Αρπατ.: Τι λες; Αυτό κάνω τον τελευταίο καιρό, γι’ αυτό δεν μπορώ να γράψω ούτε έναν νόμο της προκοπής.

Αυλοκ.: Τι εννοείτε, Παν-Κάκιστε ;

Αρπατ.: Τι εννοώ; Τι εννοώ;;; Δεν βλέπεις που οι άνθρωποι δε με σέβονται πια; Ακούς εκεί, εγώ να περπατάω στο δρόμο κι αυτοί από πίσω να με μουντζώνουν, να με κοροϊδεύουν και να μου βγάζουν τη γλώσσα… Κανένας σεβασμός πια! Δεν με αγαπάνε πια! Ποιον; Εμένα που ονόμασα τις Κυριακές Προδευτέρες για να μην ξεχωρίζουν πια από τις κανονικές Δευτέρες! Και γιατί το έκανα; Για να γίνουν πιο εργατικοί, για να μη χαζολογάνε και διασκεδάζουνε άσκοπα τις Κυριακές! Εγώ δεν έκλεισα όλα τα λούνα πάρκ και τις παιδικές χαρές για μη χάνουν την ώρα τους τα παιδιά με σαχλαμάρες; Εγώ δεν απαγόρευσα ακόμη και το φτάρνισμα εν ώρα εργασίας για να μην κολλάνε αρρώστιες; Κι αυτοί οι αχάριστοι, δεν με αγαπάνε… Μπουχου χου, μπουχουχου!!! Δεν μπορώ, δεν μπορώ…

Αυλοκ.: Μεγάλο δράμα…

Αρπατ.: Α, πρέπει οπωσδήποτε να βρω το φτερό από κοράκι μ’ αυτό το πανέμορφο στιλπνό, κατάμαυρο χρώμα, για να μου έρθει καμιά ιδέα για νέους νόμους. Τότε θα σταματήσουν όλα αυτά.

Αυλοκ.: (Σκέφτεται) Υψηλότατε γνωρίζω κάποιους υποχθόνιους, σκοτεινούς, ανελέητους τύπους που νομίζω ότι θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν… Να τους πάρετε για συμβούλους!

Αρπατ.: Είπες σκοτεινούς ;

Αυλοκ.: Ναι!

Αρπατ.: Ανελέητους ;

Αυλοκ: Ναι, ναι!

Αρπατ.: Υποχθόνιους;

Αυλοκ.: Ναι, ναι, ναι!

Αρπατ: Να τους φέρεις αμέσως εδώ !

(Ο Αρπατίλαος κάθεται ενθουσιασμένος στο θρόνο του. Ο Αυλοκόλακας βγαίνει από τη σκηνή και επιστρέφει αμέσως με δυο συνοδούς)

Αυλοκ.: Υψηλότατε, σας παρουσιάζω τους διακεκριμένους, μεγαλοσπουδαγμένους και παραμορφωμένους κ.κ. Ξεφτίλιους και Υποχθόνιους !

Αρπατ.: Ελάτε !

Ξεφτίλιους: (Υποκλίνεται) Εκλαμπρότατε, μόλις επέστρεψα απ’ το πανεπιστήμιο της Γλειψίας όπου παρακολούθησα ει-δι-κά σεμινάρια για την αντιμετώπιση αχάριστων υπηκόων… Υψηλότατε, είμαι ο άνθρωπός σας!

Υποχθόνιους.: (Υποκλίνεται) Τρισμέγιστε άρχοντα μου, μετά από εκτεταμένους ελέγχους και επιστημονική έρευνα χρόνων στα εργαστήριά μου, έχω καταφέρει να διαθέτω τη λύση σε κάθε πρόβλημά σας. Έχω αυτό που θα κάνει τους υπηκόους σας να είναι με κατεβασμένα αυτιά, υπάκουοι, υποτονικοί, με χαμηλωμένα βλέφαρα και ως εκ τούτου ευχαριστημένοι!

Αρπατ.: Λοιπόν, τώρα νιώθω σιγουριά και αισιοδοξία. Τώρα είμαι έτοιμος !

(Σηκώνεται και στέκεται ακίνητος με το δάχτυλο να δείχνει απειλητικά, ανοίγει το στόμα, ακούγεται ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ από ομιλία του Παπαδόπουλου)

Αρπατ. : (Ξεπαγώνει) Αποφασίζω και διατάσσω: Απαγορεύεται να μιλάτε ελεύθερα !

(Κλείνει η μισή ΑΥΛΑΙΑ)

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ 1   (Γιάννη Ρίτσου, Καπνισμένο τσουκάλι):

Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο το κρύβουμε τώρα.

Παράνομο χαμόγελο –όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος,

παράνομη κ’ η αλήθεια. Κρύβουμε το χαμόγελο

όπως κρύβουμε στην τσέπη μας τη φωτογραφία της αγαπημένης μας,

όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς

ανάμεσα στα δυο φύλλα της καρδιάς μας.

Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο.

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο

κι αυτό τον ουρανό δε μπορούν να μας τα πάρουν.

ΘΕΑΤΡΙΚΟ 2

Αφηγήτρια: (πλησιάζει στο κέντρο) Τώρα βέβαια εσείς θα φαντάζεστε πως το σημέρινό μας θεατρικό έργο είναι ένα παραμύθι. Και με το δίκιο σας βέβαια, αφού αυτός ο αχαΐρευτος κοιμήθηκε κι έφαγε όλη την εισαγωγή που θα ‘πρεπε να κάνει…

Αφηγητής: (στους θεατές) Μην την ακούτε, παιδιά! Τέτοια γκρινιάρα ήταν πάντα!... Εμένα που λέτε, πολύ μου άρεσε αυτός ο Αρπατίλαος! Εσάς σας άρεσε το παραμύθι μας;

Αφηγήτρια: (Αγριεύει) Α, θα τον σκοτώσω! Βρε δεν είναι παραμύθι, λέμε. Η πιο όμορφη ιστορία για τη λευτεριά και τη δημοκρατία είναι! Θέλουμε να μιλήσουμε για τον αγώνα των φοιτητών του Πολυτεχνείου και του λαού μας να διώξουν τη χούντα…

Αφηγητής: Χούντα είπες; Κάτσε! Κάτι μου θυμίζει εμένα αυτό…

Αφηγήτρια: Καλά… Άστο… Θα τα πω εγώ… Στην Ελλάδα λοιπόν της δεκαετίας του 1960 ο βασιλιάς και οι Αμερικάνοι που έκαναν κουμάντο στη χώρα, άλλαζαν τους πρωθυπουργούς και τις κυβερνήσεις τη μια μετά την άλλη, ανάλογα με το ποια από αυτές εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντά τους. Ώσπου μια μαύρη μέρα, στις 21 Απρίλη του 1967, μια ομάδα στρατιωτικών ανέτρεψε την κυβέρνηση και…

Αφηγητής: Στις 21 Απρίλη; Μα ναι, αυτό είναι! Κι εγώ που νόμιζα πώς ήταν τα γενέθλια της γιαγιάς μου… (στην αφηγήτρια) Άστο! Το ‘χω! (χωρίς αναπνοή). Στις 21 Απρίλη του 1967, μια ομάδα στρατιωτικών με επικεφαλής το Γεώργιο Παπαδόπουλο, ανέτρεψε τη νόμιμη κυβέρνηση, διέλυσε τη βουλή που είχε εκλέξει ο λαός και πήρε με τη βοήθεια των Αμερικάνων την εξουσία…

Αφηγήτρια: Έτσι μπράβο! (συνεχίζει) Η δικτατορία του Παπαδόπουλου ή των Συνταγματαρχών, ήταν ένα φασιστικό καθεστώς που δεν αναγνώριζε κανένα δικαίωμα στο λαό, δε σεβόταν τον άνθρωπο και την ανθρώπινη ζωή. Η χούντα, όπως τη λέγανε, κατάργησε τις ατομικές ελευθερίες των Ελλήνων, φυλάκισε, βασάνισε, εξόρισε αλλά και σκότωσε πολλούς από εκείνους που ζητούσαν Ελευθερία και Δημοκρατία.

Αφηγητής: Κι ακούστε, παιδιά κι αυτό: Ένας από τους πρώτους που σκότωσε η χούντα ήταν ένας νέος άνθρωπος από τη γειτονιά μας, ο 25χρονος Επταλοφίτης Γιάννης Χαλκίδης.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 1:              Το γελαστό παιδί

Αφηγήτρια: Ενώ ο λαός πεινούσε, η χούντα ξεπουλούσε τον πλούτο της χώρας σε ντόπιους και ξένους φίλους του καθεστώτος και τους έδινε τεράστια δάνεια που ποτέ δεν ξεπλήρωσαν. Φτώχεια και πείνα περίμεναν όσους δεν προσκυνούσαν τη χούντα, μετανάστευση και ξενιτιά. Μοναδική διασκέδαση το ραδιόφωνο, η (καινούρια τότε) τηλεόραση και κανένα σινεμαδάκι. 

Αφηγητής:

Και για τους άντρες το γήπεδο, το καφενείο και το ταβλάκι. Ο λαός περνούσε δύσκολες μέρες…

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 2:              Πότε θα κάμει ξαστεριά

(Ανοίγει όλη η ΑΥΛΑΙΑ και στην τάξη, στην άλλη άκρη της σκηνής, μια παρέα παιδιών συζητούν)

Παιδί Α: Σήμερα η δασκάλα μας μίλησε για τη Δημοκρατία.

Παιδί Β: Και τι είναι αυτή η …Δημοκρατία;

Παιδί Γ: Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που τη δύναμη την έχει ο λαός και όχι μόνο ο ένας ή λίγοι άνθρωποι. Δεν υπάρχουν βασιλιάδες, τύραννοι, άριστοι ή δικτάτορες.

Παιδί Α: Μας είπε ότι η ζωή σε μια χώρα αφορά όλους τους πολίτες κι επομένως όλοι έχουν λόγο για το τι ζωή θέλουν να έχουν. Άρα οι κυβερνήτες τους είναι εκπρόσωποί τους που τους ψηφίζουν και τους ελέγχουν κι αν θέλουν τους καταργούν!

Παιδί Γ: Είναι το πιο δίκαιο πολίτευμα και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που ξεκίνησε από τη χώρα μας.

Παιδί Β: Α, ναι! Κάτι έχω ακούσει για Περικλή και δημοκρατία…

(Δυο ασφαλίτες με άγριο ύφος πλησιάζουν τα παιδιά)

Ασφαλίτης Α: Τι κρυφοσυζητάτε εκεί, πουλάκια μου;

Παιδί Β: Κάτι για το σχολείο συζητούσαμε, κύριε…

Ασφαλίτης Β:  Εγώ κάτι για Δημοκρατία άκουσα!

Ασφαλίτης Α: Και η πολλή δημοκρατία βλάπτει! Έτσι δεν είναι, κ. συνάδελφε;

Ασφαλίτης Β:  Ασφαλώς! Καλύτερα: Άκου – βλέπε – και μη μιλάς!

Ασφαλίτης Α: Συλλαμβάνεστε!

(Συλλαμβάνουν τα παιδιά και τα συνοδεύουν πίσω από τα κάγκελα-κορδέλες. Η δράση επιστρέφει στην άλλη άκρη, στο παλάτι του Αρπατίλαου)

Αυλοκ..: Τι άλλο σας απασχολεί Μεγαλειότατε ;

Αρπατ.: Χμμμ… Είναι κακό ότι διαβάζουν. Γιατί όταν διαβάζουν σκέφτονται και όταν σκέφτονται κατεβάζουν ιδέες και όταν κατεβάζουν ιδέες... Αααααα! Δεν αντέχω ούτε να το σκέφτομαι!

Υποχθ.: Α-πλού-στα-το… Για να διαβάσουν κάτι θα πρέπει να το έχουμε εγκρίνει  πρώτα ε-μείς! Αν κάτι δεν σας αρέσει, θα το απαγορεύσουμε!

Ξεφτ.: Θα απαγορεύσουμε βιβλία, εφημερίδες, σκέψεις και λόγια! Ακόμα και λέξεις θ’ απαγορεύσουμε…

Υποχθ.: Και θα το ονομάσουμε Υπηρεσία Εθνοσωτήριου Λογοκρισίας!

Αρπατ.: Αποφασίζω και διατάσσω: Επιβάλλω Λογοκρισία για τη σωτηρία της πατρίδας!

(Στην άλλη άκρη της σκηνής βλέπουμε μια ομάδα 3-4 παιδιών γύρω από ένα θρανίο ν’  ακούει τη δασκάλα. Τους παρακολουθούν κρυμμένοι οι ασφαλίτες)

Δασκάλα: Και τότε η Κοκκινοσκουφίτσα είπε στο Λύκο. «Δε σε φοβάμαι!»

Ασφαλίτης Α:  Τι είναι αυτά που λέτε στα παιδιά; Τι θα πει «δε σε φοβάμαι!»;

Ασφαλίτης Β:  Πού ακούστηκε αυτό, παιδιά να μη φοβούνται…

Δασκάλα: Το παραμύθι διδάσκει στα παιδιά το θάρρος, τη γενναιότητα, τη…

Ασφαλίτης Α: Κουραφέξαλα! Δυσκολεύετε τη θέση σας όσο συνεχίζετε να μιλάτε…

Δασκάλα: Αυτό το μάθημα ίσως είναι το τελευταίο, παιδιά μου…  (απαγγέλει) «Μην απομονωθείτε. Με το λόγο…»

Ασφαλίτης Β:  Φτάνει πια! Ακολουθήστε με!

(Οι Ασφαλίτες συλλαμβάνουν τη δασκάλα και την οδηγούν στα κάγκελα)

Παιδί Δ: Κι εμείς τι θα διαβάζουμε ;

Ασφαλίτης Β:   Μα τα απομνημονεύματα του ξακουστού μας Αρπατίλαου!

Ασφαλίτης Α:  Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»!

(Στο παλάτι του Αρπατίλαου και πάλι)

Αυλοκ: Και τι έχει μείνει ακόμα που σας ενοχλεί, Υψηλότατε ;

Αρπατ: Το βασικότερο… Συγκεντρώνονται στα σπίτια, μιλάνε, διασκεδάζουν και με κοροϊδεύουν.

Υποχθ.: Και φαντάζομαι ότι συζητάνε, ανταλλάσσουν απόψεις, λένε ανέκδοτα, τραγούδια. Εγκληματική δράσις!

Ξεφτ.: Συναθροίζονται και διασκεδάζουν εις βάρος της μεγαλειότητάς σας… Θα το απαγορεύσουμε !

Αρπατ.: Αποφασίζω και διατάσσω: Απαγορεύονται οι συναθροίσεις ! Επιβάλλω στρατιωτικό νόμο !

(Στην άλλη άκρη της σκηνής μια ομάδα 3-4 παιδιών παίζουν κρυφτό. Τους παρακολουθούν κρυμμένοι οι ασφαλίτες)

Παιδί Ε: …ενενήντα, ενενήντα πέντε, εκατό… Φτου και βγαίνω! (Κοιτάζει γύρω) Φτου μια Μαρία!

Παιδί Ζ: Φτου ξελευτερία!

Ασφαλίτης Α:  Τι κάνετε μαζεμένοι εσείς εδώ ;

Παιδί Δ: Παίζουμε κρυφτό…

Ασφαλίτης Β:  Και τι ελευθερίες και ξελευθερίες είναι αυτά ;

Παιδί E : Να, όταν παίζουμε κρυφτό, κάποιος που δεν τον έχει δει αυτός που φυλάει και τα φτύνει…

Ασφαλίτης Β:  Δικαιολογίες… Για να σας μετρήσω: Ένας, δύο, τρεις… (Αυστηρά) Μάλιστα! Δεν είπαμε ότι απαγορεύεται η συνάθροισις πέραν των δύο ατόμων;

Ασφαλίτης Α: Εμπρός! Τα χέρια ψηλά και ακολουθήστε μας!

Ασφαλίτης Β:  Από δω και μπρος επιτρέπονται μόνο τα ατομικά παιχνίδια…

Παιδί Δ: Μα αυτό δεν έχει γούστο! Τι παιχνίδι θα ’ναι αυτό χωρίς τους φίλους μας;

Παιδί Ζ: Πως θα χαίρεται ο καθένας μόνος του;

Ασφαλίτης Α:  Αρκετά είπες! Από δω και πέρα θα μπορείς να παίζεις μόνο με τα βλέφαρά σου !

(Συλλαμβάνουν τα παιδιά και τα οδηγούν πίσω από τις κορδέλες–κάγκελα. Μόλις φεύγουν οι ασφαλίτες, μέσα απ’ τις κορδέλες-κάγκελα ξεπροβάλει η δασκάλα κι απαγγέλει)

Δασκάλα: Μην απομονωθείτε.

Με το λόγο και την πράξη σας  σταθείτε πλάι σε κάποιον, στη μάνα σας,

στον αδελφό σας, ή στο φίλο σας

και προπαντός στα νέα παιδιά που περιμένουν από σας να δουν

αν θα τους φράξετε ή θα τους ανοίξετε το δρόμο της ελεύθερης αναπνοής.

Απομονώστε όσους συνεχώς χαμογελούν,

που όταν μιλούν δεν σας κοιτούν στα μάτια

κι όταν τους δίνετε το χέρι

δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να το σφίξουν.

(Η δασκάλα ξαναμπαίνει στις κορδέλες-κάγκελα. Στο παλάτι του Αρπατίλαου πάλι)

Αυλοκ.: Τι άλλο ενοχλητικό έχετε παρατηρήσει στους υπηκόους σας, Υψηλότατε ;

Αρπατ. Πώς θα γίνει να σταματήσει αυτό που μ’ έχει ζαλίσει, αυτό που με ταλαιπωρεί περισσότερο απ’ όλα: τα τραγούδια τους! Τι στη φυλακή έστειλα τους μουσικούς και τους τραγουδιστές για να τους φοβίσω, τι στην εξορία, τίποτα! Αυτοί συνεχίζουν να γράφουν και να τραγουδούν τέτοια αντικαθεστωτικά, αντιπατριωτικά τραγούδια…

Υποχθ.: Τσ, τσ, τα… Μη μου στενοχωριέστε… Αυτό ήταν όλο; Πείτε μου εμένα ποια τραγούδια σας αρέσουν και θα φροντίσουμε να ακούνε μόνο αυτά!

Ξεφτ.: Θα φτιάξουμε μια λίστα που θα έχει μόνο τα τραγούδια που σας αρέσουν!

Αρπατ.: Μμμμ… Για να σκεφτώ… Ναι! Το «ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά», το «μια ωραία πεταλούδα»… Α, και το πιο προχωρημένο «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα μπλε». Και βέβαια το σουξέ: «Κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει;»… Αποφασίζω και διατάσσω: Θα ακούτε μόνο τα τραγούδια της λίστας!

(Στην τάξη δυο παιδιά συζητούν. Τους παρακολουθούν κρυμμένοι οι ασφαλίτες)

Παιδί Η: Ωχ πια! Δεν αντέχω άλλο χωρίς φίλους, χωρίς τα παιχνίδια που μας αρέσουν…

Παιδί Θ: Κι εγώ βαρέθηκα… Ας πούμε πια κάτι να ανοίξει η καρδιά μας!

Παιδί Η: Ας πούμε ένα τραγούδι!

Παιδί Θ: Ναι, ένα τραγούδι που μόνο για όμορφα πράγματα θα μιλά…

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 3:              Τα παιδιά ζωγραφίζουν στους τοίχους

Ασφαλίτης A:  Αυτό το τραγούδι δεν συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο!

Ασφαλίτης Β:  Στο ξερονήσι; Εξορία;

Ασφαλίτης Α:  Εξορία! Στο ξερονήσι!

(Συλλαμβάνουν τα παιδιά και τα βγάζουν από τη σκηνή. Κλείνει η μισή ΑΥΛΑΙΑ)

Αφηγήτρια: «Αποφασίζω και διατάσσω» το ένα, «αποφασίζω και διατάσσω» το άλλο, ο Αρπατίλαος έκανε την πόλη μια μεγάλη φυλακή για μικρούς και μεγάλους.

Αφηγητής: Το μόνο που δεν κατάφερε βέβαια ήταν να τον αγαπήσουν. Το αντίθετο…

Αφηγήτρια: Γιατί όσο η φτώχεια, η δυστυχία και η καταπίεση μεγάλωναν τόσο φούντωνε κι η αγανάχτηση και ο λαός άρχισε να ξεσηκώνεται και να ζητά λευτεριά, δημοκρατία και μια καλύτερη ζωή στον τόπο του.

Αφηγητής: Κι όπως πάντα αυτοί που πρώτοι ξεσηκώθηκαν ήμασταν εμείς (κοιτάζει υποτιμητικά την αφηγήτρια) οι νέοι άνθρωποι!

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 4:  Δρόμος

ΘΕΑΤΡΙΚΟ 2

(Ανοίγει η ΑΥΛΑΙΑ. Στη μια άκρη της σκηνής φαίνονται οι κορδέλες-κάγκελα κι από πίσω η δασκάλα και τα 8 παιδιά ενώ στην άλλη άκρη της σκηνής ο Αρπατίλαος, η αυλή του κι οι ασφαλίτες τρώνε, πίνουν και διασκεδάζουν, χωρίς να ακούγονται)

Παιδί Α: Πεινάω! Με μια φέτα ψωμί και λίγες ελιές που μας δίνουν, πόσο μπορώ ν’ αντέξω…

Δασκάλα: Μη στεναχωριέσαι και σαν μας φέρουν το …φαΐ θα σου δώσω λίγο κι απ’ το δικό μου…

Παιδί Β: Εγώ, κυρία, πεθύμησα το γάλα! Και να φανταστείς πως η μαμά με κυνηγούσε κάθε πρωί να πιω ένα ποτήρι…

Δασκ.: Ποιο δίκιο και ποιος νόμος σου κλέβει το ψωμί;

Παιδί Γ: Σσσσσς! Πιο σιγά… Θα μας ακούσουν οι φύλακες…

Παιδί Ζ: Εμένα πάλι, κυρία, μου έχει λείψει το σχολείο μας…

Παιδί Θ: Ναι, σου ’λειψαν τα διαλείμματα… (γελά)

Παιδί Ε: (γελώντας) Και η γυμναστική! Μην την ξεχνάς…

Παιδί Η: Μην κοροϊδεύετε, ρε παιδιά… Κι εγώ ακόμα που ούτε ν’ ακούσω ήθελα για μαθηματικά, ιστορία ή γλώσσα, σήμερα, ναι το λέω, θα ’θελα να ’μουν στο σχολειό, να διάβαζα ένα κείμενο…

Παιδί Β: Όχι πολύ μεγάλο όμως… (γελά) Μην κουραστείς τόσο…

Παιδί Η: Βρε, ας ήταν και …τρισέλιδο! (γελά)

Δασκ.: Ποιο δίκιο και ποιος νόμος σου κλείνει το σχολειό;

Παιδί Γ: (φοβισμένο) Μη μαζεύεστε πολλοί μαζί. Θα μας δουν…

Παιδί Ε: (στα παιδιά) Εντάξει, δίκιο έχετε… (στη δασκάλα) Εμένα, κυρία, πιο πολύ απ’ όλα μου ’λειψαν οι συζητήσεις μας…

Παιδί Δ: Ναι! Διαβάζαμε ένα κείμενο, που στην αρχή όλοι λέγαμε: «τώρα τι ’ναι αυτά τ’ αλαμπουρνέζικα;» και μέσα απ’ τη συζήτηση μαθαίναμε για τον κόσμο…

Παιδί Α: Βγάζαμε τα δικά μας συμπεράσματα για τη ζωή…

Παιδί Θ: Τώρα ούτε να συζητήσουμε επιτρέπεται, ούτε ένα βιβλίο να έχουμε…

Παιδί Γ: (αγανακτισμένο) «Απαγορεύονται οι συναθροίσεις»! Ούτε παρέα δεν μπορούμε να κάνουμε πια…

Αφηγήτρια:  (Έρχεται μπροστά απ’ τα κάγκελα) Ποιο δίκιο και ποιος νόμος τη λευτεριά στερεί; Τι περιττό, τι παράλογο ζητούν τα παιδιά παρά τα βασικά πράγματα για να λέμε ότι ζούμε, ότι έχουμε μια ζωή μ’ αξιοπρέπεια!

Παιδί Α: Ψωμί!

Παιδί Δ: Παιδεία!

Παιδί Η: Ελευθερία!

Όλοι μαζί: ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Αφηγητής: Μα και για το πιο απλό πράγμα πρέπει να αγωνιστούμε, να το διεκδικήσουμε για να το κερδίσουμε

(Η δασκάλα βγαίνει από τα κάγκελα κι απαγγέλει. Την ακολουθούν τα παιδιά)

Δασκ.: Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους - κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί, έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:

Όλα τα παιδιά: (με το δάχτυλο στο στόμα) "Σσσσσς, σώπα!"

Δασκ.: Στο σχολείο μού κρύψανε την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει ; "

Όλα τα παιδιά: (με το δάχτυλο στο στόμα) "Σσσσσς, σώπα!"

Δασκ.: Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. 

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
- Ο λόγος του μεγάλου - η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε, "θα βρεις το μπελά σου".

Όλα τα παιδιά: (με το δάχτυλο στο στόμα) "Σσσσσς, σώπα!"

Δασκ.: Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι :
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις"

Όλα τα παιδιά: (με το δάχτυλο στο στόμα) "Σσσσσς, σώπα!"

Δασκ.: Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα".

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

Κατάπιαμε τη γλώσσά μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".

Μία πολιτεία ολάκαιρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν' την να σωπάσει.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς, να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς",

«Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω» και δεν θα μιλάς.

Θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει… 

Όλα τα παιδιά: Μίλα!

(Δασκάλα και παιδιά πηγαίνουν προς την παρέα του Αρπατίλαου και τους διώχνουν από τη σκηνή. Κλείνει η ΑΥΛΑΙΑ)

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 5: Αρνιέμαι

(Ανοίγει η μισή ΑΥΛΑΙΑ)

ΑΦΗΓΗΣΗ 1: Στις 14 του Νοέμβρη του 1973 οι φοιτητές της Ιατρικής, της Νομικής και του Πολυτεχνείου μαζεύτηκαν στις σχολές τους κι αποφάσισαν ν’ αγωνιστούν για καλύτερη παιδεία και ταυτόχρονα για την ανατροπή της χούντας και το διώξιμο των Αμερικάνων που τη στήριζαν, για Ελευθερία και Δημοκρατία στην Ελλάδα.

ΑΦΗΓΗΣΗ 2: Την ίδια μέρα, φοιτητές απ’ όλες τις σχολές συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο της Αθήνας και κλείστηκαν μέσα. Ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου!

ΔΡΩΜΕΝΟ 1

ΠΟΡΕΙΑ: Τα Παιδιά Α-Ζ χωρισμένα σε δυο ομάδες με πικέτες/πλακάτ ανάμεσα από τους θεατές προς τα στημένα πάνω στη σκηνή ΚΑΓΚΕΛΑ– τρικάκια – προκηρύξεις

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ:   ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,  ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ,    ΛΑΕ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ 2: 

Ήταν Νοέμβρης του 1973.

Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά

και λάβανε την απόφαση,

επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα,

να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες

με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:

μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο

με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου,

όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη.

Και νωρίς βγήκανε καταμπροστά στον ήλιο,

με πάνω ως κάτω την αφοβιά τους σαν σημαία.

Οι νέοι που τους φώναζαν αλήτες…

ΔΡΩΜΕΝΟ 2

ΚΑΓΚΕΛΑ: Φοιτητές σκαρφαλωμένοι φωνάζουν συνθήματα

ΠΟΡΕΙΑ  (Δασκάλα και Παιδιά Η-Θ) προς τα ΚΑΓΚΕΛΑ

ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ:          ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ,          ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ,    ΛΑΕ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ και ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ εμφανίζονται μπροστά απ’ τα ΚΑΓΚΕΛΑ, κουνώντας γκλομπς και σημαδεύοντας με τα όπλα τους - ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ

ΑΦΗΓΗΣΗ 3: Την Πέμπτη 15 του Νοέμβρη, οι φοιτητές αρχίζουν να οργανώνουν τη ζωή μέσα στο Πολυτεχνείο. Λειτουργούν ομάδες για το φαγητό και τις προκηρύξεις, ιατρείο και φαρμακείο για τους τραυματίες από τα χτυπήματα της αστυνομίας. Για την καλύτερη επικοινωνία με το λαό, οι φοιτητές βάζουν σε λειτουργία ένα ραδιοφωνικό σταθμό που εκπέμπει στους 1050 χιλιόκυκλους: το «Σταθμό των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ, των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ».

ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Ραδιοφωνικός σταθμός

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ 3

Τέτοιας λογής αποκοτιές ωστόσο μαθαίνοντας οι Άλλοι,

σφόδρα ταράχτηκαν.

Και τρεις φορές το είναι τους αναμετρώντας,

λάβανε την απόφαση

να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες

με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει:

μια πήχη φωτιά κάτω απ’ τα σίδερα,

με τις μαύρες κάνες και τα δόντια του ήλιου.

Και χτυπούσανε όπου να ’ναι σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση.

Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.

Και θερίσανε πλήθος τα θηρία, κι άλλους εμάζωξαν…

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ 4           (από φοιτητές πάνω στα κάγκελα)

Το πρωί διασχίζαμε τους δρόμους με τα σχολικά μας βιβλία…

Τη νύχτα συνεχίζαμε τη ζωή της μέρας φυλάγοντας τον ήλιο.

Οι φοιτήτριες χόρευαν κι οι φοιτητές τραγουδούσαν.

Έτσι, μας χαρακτήρισαν συνωμότες.

Στο Μεγάλο Σχολείο, μας ξάφνιασε η νύχτα.

Με τόσους βαριά τραυματισμένους γύρω μας, χωρίς γάζες, νερό οξυγόνο,

χωρίς φάρμακα, γιατρό, ασθενοφόρα.

Μια ριπή πυροβόλου τραυματίζει το φως.

Μας κυνηγούσαν στα σκοτεινά πάρκα και σε παρόδους,

γιατί –λέει– θα καίγαμε την πόλη με τον ήλιο που κρύβαμε.

ΑΦΗΓΗΣΗ 4: Με το ξημέρωμα της 16ης Νοεμβρίου η εξέγερση κατά της χούντας απλώνεται σ’ όλη την Ελλάδα. Φοιτητές κάνουν κατάληψη στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, το Πανεπιστήμιο της Πάτρας, στη Δράμα… Ο αγώνας γίνεται παλλαϊκός!

ΑΦΗΓΗΣΗ 5: Ταυτόχρονα όμως γίνεται σκληρότερη και η στάση της χούντας. Έξω από το Πολυτεχνείο ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας ρίχνουν δακρυγόνα, δέρνουν άγρια όποιον συλλαμβάνουν, πυροβολούν στο ψαχνό. Οι τραυματίες είναι πολλοί και υπάρχουν ήδη κάποιοι νεκροί… Ένας από τους πρώτους νεκρούς ήταν ο 17χρονος μαθητής Διομήδης Κομνηνός.

ΔΡΩΜΕΝΟ 3

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ χτυπούν με τα γκλομπς όποιους βγαίνουν απ’ τα κάγκελα, συλλαμβάνουν και πυροβολούν

ΚΑΓΚΕΛΑ: Δυο φοιτητές πέφτουν νεκροί

ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ (πολύ πυκνοί)

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ 5

Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα, κείτεται

–δεκαοχτώ  χρονώ ήτανε δεν ήτανε –

για να ’χω εγώ πουλιά –φτερά στα χέρια μου,

και συ το σπιτάκι σου,

μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι

και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,

η άνοιξη του παίζει και δεν τηνε ξέρει πια…

Στις φλέβες του το αίμα σταματημένο και πικρό,

γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.

Για να έχω εγώ τον άσπρο μου τον ύπνο

και συ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου,

για να ’χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 6:              Λεβέντης

ΑΦΗΓΗΣΗ 6 -8:

-Κείνο το Νοέμβρη του ’73 αναμετρήθηκαν δυο κόσμοι αντίθετοι.

-Πίσω απ’ τα κάγκελα άνθρωποι νέοι. Νέοι όχι μόνο στην ηλικία αλλά και στη δύναμή τους να αγωνίζονται, να ονειρεύονται, να ζουν, να σκέφτονται ελεύθερα μες στη σκλαβιά τους.

-Μπροστά απ’ τα κάγκελα άνθρωποι μουντοί. Χωρίς χαμόγελο στα χείλη, χωρίς να νιώθουν τι θα πει ζωή, χωρίς να σκέφτονται, μον’ διαταγές ν’ ακολουθάνε.

-Πίσω απ’ τα κάγκελα είχανε μόνο τα κορμιά και τα όνειρά τους.

-Μπροστά απ’ τα κάγκελα στήθηκαν τανκς και πολυβόλα.

-Τα ξημερώματα της 17ης του Νοέμβρη τα τανκς βάλανε μπρος στις μηχανές, ρίξανε την πύλη του Πολυτεχνείου. Τ’ ακολουθούν αστυνομικοί και στρατιώτες, που χτυπούν ανελέητα, πυροβολούν στο ψαχνό… Δεκάδες νεκροί αγωνιστές κείτονταν μέσα κι έξω απ’ το Πολυτεχνείο κι εκατοντάδες άλλοι συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν…

ΔΡΩΜΕΝΟ 4

ΤΟ ΤΑΝΚ

ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΙ (συνεχείς) – ΚΙΝΗΣΗ (αργή) – ΦΩΣ (τρεμοσβήνει)

ΚΑΓΚΕΛΑ: Πέφτουν και οι τελευταίοι διαδηλωτές ή συλλαμβάνονται

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ 6

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια

σφίγγει τα δόντια …κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.

Οι άλλοι μας άφησαν από καιρό κάτου απ’ τις πέτρες

με το σκισμένο τους πουκάμισο

και με τον όρκο τους γραμμένο στην πεσμένη πόρτα.

Βγάλανε τις μπαλάσκες τους και λογάριαζαν

πόσο κουράγιο υπήρχε μες στα μάτια

του ξυπόλυτου παιδιού που κράταγε τη σημαία…

Κι ακούν ακόμα μια φορά το σκούξιμο των λαβωμένων μπρος στην πύλη

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 7: Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα

ΑΦΗΓΗΣΗ 9-12

Εκείνη τη βραδιά, τα όπλα σκόρπισαν το θάνατο, το σίδερο νίκησε το όνειρο…

Μα πρόσκαιρα μόνο… Γιατί το δίκιο του αγώνα δύσκολα πεθαίνει!

Ο αγώνας των νεκρών αγωνιστών του, όλων αυτών που έδωσαν το αίμα τους για την κατάκτηση της λευτεριάς και της δημοκρατίας, όλων αυτών που έδωσαν τη ζωή τους πολεμώντας το δικτάτορα Παπαδόπουλο και τους άλλους φασίστες, δεν πήγε χαμένος.

Λίγους μήνες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου κι αφού πρώτα πρόδωσε και την Κύπρο στους Τούρκους τον Ιούλιο του 1974, η Χούντα έπεσε…

Πέρασαν 45 χρόνια από κείνο το βράδυ του Νοέμβρη. Τα παιδιά που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο είναι σήμερα 60-70 χρόνων. Οι περισσότεροι βαδίζουν και ζουν δίπλα μας, ανώνυμοι και σεμνοί, αποφεύγουν να μιλήσουν πολύ για κείνες τις μέρες, αρνούνται να εξαργυρώσουν τον αγώνα της νιότης τους.

Όμως οι αγώνες ενάντια στο φασισμό, για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία δεν σταματούν ποτέ! Οι φωτιές που άναψαν εκείνες τις νύχτες στην Αθήνα, φλόγισαν τις ψυχές μας, φώτισαν καινούριους δρόμους, δρόμους δύσκολους κι ανηφορικούς, μα ωραίους. Δρόμους ανοιχτούς στο μέλλον.

Σ’ αυτούς τους δρόμους βαδίζουν σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο για μια καλύτερη ζωή, για ψωμί – παιδεία – ελευθερία, ειρήνη και δημοκρατία.

Σ’ αυτούς τους δρόμους τους δύσκολους κι αντιφατικούς να ενώσουμε τα βήματά μας, να ενώσουμε τις αγωνίες και τις ελπίδες μας.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 8:  Τίποτα δεν πάει χαμένο

ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ 7

Θα ’ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη;

Μη βλέπεις εμένα, μην κλαις.

Εσύ είσαι η ελπίδα.

Άκου, θα ’ρθει καιρός

που δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ’ έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε

δε θα ’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα

σε μια φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι, καταπίεση,

μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,

δύσκολοι καιροί. Και θα’ ρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά.

Τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω.

Κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά.

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.

Θα την αλλάξουμε τη ζωή

…παρ’ όλα αυτά Μαρία.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ 9: Θα τον αλλάξουμε εμείς (SOCIAL WASTE  –  απόσπασμα)

Νιώθω στις φτέρνες μου ξανά του Ροσινάντε τα πλευρά. Και πάμε…

Μου το χε πει το μυστικό κάποιο πουλί περαστικό. Και δε φοβάμαι…

Με έχεις στριμώξει στα σκοινιά με έχεις ταράξει στις μπουνιές

Είμαι ο Μοχάμεντ Άλι κι είσαι η κυβέρνηση U.S.

Ήταν μη γίνει η αρχή δεν αντιστρέφεται τώρα

Κι ήταν γεμάτη η πλατεία απ’ άκρη σ’ άκρη στη χώρα

Το ψιθυρίζαν που λες οι φοιτητές στις σχολές

Το ‘χανε γράψει οι Φοίνικες στις πιο παλιές περγαμηνές

Σου το χα πει κάποια βραδιά και δε σου φάνηκε χαζό

Τώρα στο κάνω τραγούδι με λόγια απλά να το θυμάσαι

Τα πρωινά που θα ξυπνάς τα βράδια που θα κοιμάσαι

Και λέει το κάθε του ρεφρέν λόγω τιμής

Το σάπιο κόσμο αυτόν θα δεις, θα τον αλλάξουμε εμείς

Θα τον αλλάξουμε εμείς

Νιώθω στις φτέρνες μου ξανά του Ροσινάντε τα πλευρά. Και πάμε

Μου το χε πει το μυστικό κάποιο πουλί περαστικό. Και δε φοβάμαι

Μου το ψιθύρισαν που λες της ουτοπίας πειρατές: «να πας να πεις»

Τον σάπιο κόσμο αυτόν θα δεις θα τον αλλάξουμε εμείς! Θα τον αλλάξουμε εμείς!

Μου το πε η Καισαριανή, μου το πε ο Όλυμπος κι η Γκιώνα

‘πα στη Μεσούντα ο Αχελώος και ο Τάγος στη Λισαβόνα

Το είδα κάποια Κυριακή, στις ντρίμπλες του Roberto Baggio

Στο βυσσινί του Τισιανού, στο κόκκινο του Caravaggio

Της Πάτρας όλα τα σχολεία, το `χαν σηκώσει παντιέρα

Πριν η κυβέρνηση στείλει κενταύρους να δολοφονήσουνε τον Τεμπονέρα

Το τραγουδήσαμε μαζί, καλή παρέα, γλυκό κρασί

Το’ πε κι ο Παύλος, σε κάποιο του στίχο, πριν μας τον σκοτώσουν οι ναζί

Σε κάποιο απόσπασμα του Χρόνη Μίσσιου, μάλλον απ’ το «τα κεραμίδια στάζουν»

Θα το `χα διαβάσει, μπορεί και να το `δα στα μάτια σου που με κοιτάζουν

Στο λέω κι εσένα να πας να το πεις, από’ δω ως τα πέρατα της γης

Τον σάπιο κόσμο αυτόν θα δεις, θα τον αλλάξουμε εμείς,

Θα τον αλλάξουμε εμείς…

Νιώθω στις φτέρνες μου ξανά του Ροσινάντε τα πλευρά. Και πάμε…

Μου το χε πει το μυστικό κάποιο πουλί περαστικό. Και δε φοβάμαι…

Μου το ψιθύρισαν που λες της ουτοπίας πειρατές: «να πας να πεις»

Τον σάπιο κόσμο αυτόν θα δεις θα τον αλλάξουμε εμείς! Θα τον αλλάξουμε εμείς!